Η εκκλησία σηκώνει ψηλά τα χέρια έμπροσθεν του ιού, κλείνουν οι εκκλησίες. Σβήνει η θεολογία, πίπτουν οι αυλαίες των επισκοπών παντού ανά τον κόσμο. Η λειτουργία σβήνει κι αυτή. Η γέφυρα με τον Θεό αποκόπτεται οριστικά. Οι κηδείες γίνονται κεκλεισμένων των θυρών ή μόνο με την παρουσία των στενών συγγενών ή με μία απλή ευλογία του πτώματος. Οι ακολουθίες της Μεγάλης Εβδομάδος αναβάλλονται ή τελούνται άνευ πιστών, ως να επρόκειτο περί θεάτρου η θεία τραγωδία, την δέ ημέρα του Πάσχα που η εκκλησία εορτάζει νέκρωσιν του θανάτου, καθαίρεσιν του άδου δεν θα ψαλλεί από τον λαό χαρμοσύνως το Χριστός ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας…, αλλά θα ακουστεί μόνο από επαγγελματίες ψάλτες στους καθεδρικούς ναούς και θα αναμεταδίδιδεται στα μέσα δικτύωσης ή στις τηλεοράσεις, σαν ένα μεγάλο παραμύθι που συνεχίζουμε ακόμη να το λέμε στα παιδιά παρόμοιο με αυτό του Αϊ Βασίλη, ο οποίος γίνεται γνωστός στο πλατύ κοινό όχι για το βάθος των θεολογικών του έργων αλλά εξ᾽αιτίας του ελκύθρου που ξεκινώντας από τον βόρειο πόλο την νύχτα της πρωτοχρονιάς μεταφέρει δώρα στα παιδιά όλου του κόσμου. Οι χριστιανοί παραμένουν τραγικά μόνοι και οθώμενοι σιγά σιγά προς την σέκτα των αγορών, γιατί αυτή είναι η ιδιοτροπία της κοινωνίας, μιάς κοινωνίας που δεν έχει πιά τίποτε άλλο να σκεφθεί. Ακόμη και όλοι αυτοί οι χριστιανοί που μαρτύρησαν ανά τον κόσμον και σε διάφορες εποχές ξεχάσθηκαν ολοτελώς από το άθεο κατεστημένο και τις διοικούσες εκκλησιαστικές κοινότητες. Όλες οι δραστηριότητες παραμένουν κλειστές γιατί οι διάδοχοι των αποστόλων εξ ᾽αιτίας ανθρωπιστικών λόγων, ή ακόμη φόβου για το μεγάλο της ηλικάς των, αφήνουν τις επαφές με τον συνάνθρωπο στο έλεος του Θεού και αποκόπτουν τον λαό από τον Θεό. Ο κύριος Τσιόδρας και η ομάδα του ως μόνος κατέχων την επιστημονική αλήθεια προληπτικά κλείνει τον χριστιανισμό και εις την Ελλάδα, όπως σε πάμπολα μέρη του κόσμου.

Μπορούμε βέβαια να καταλάβουμε την οφθαλμοφανή φροντίδα για το καλό των πολιτών που κινδυνεύουν, αλλά δεν καταλαβαίνουμε γιατί είναι πιο επικίνδυνη μία ακουλουθία του Πάσχα ή η θεία ευχαριστία από μία επίσκεψη στις υπεραγορές για ψώνια. Γιατί είναι πιο σημαντικό για τον πολίτη να μπορεί να αγοράσει τον καπνό ή την τροφή του από το να πάει στην εκκλησία και να συμπροσευχηθεί με τον αδελφό του για την νίκη του θανάτου από τον αρχηγό της ζωής και κύριο αυτής, Ιησού Χριστό. Ίσως γιατί ο κύριος Τσιόδρας εδιδάχθη την θεολογία των πρώτων που διοικούν τις εκκλησιαστικές κοινότητες και αποδεικνύουν περίτρανα ότι εκεί που η εκκλησία αντικατέστησε τον αρχηγό της με ένα πρώτο πιστεύει πιο πολύ στις αμφίβολες αλήθειες της επιστήμης από την σιγουριά μιας πίστης στον νικητή του θανάτου. Κατανοούμε απόλυτα την φροντίδα για την υγεία των πολιτών του κυρίου Τσιόδρα και των συν αυτώ, αλλά δεν μπορούμε να καταλάβουμε την απόσταση που χωρίζει την φροντίδα για τον λαό από την άρνηση ενός γεγονότος που εορτάζει και τιμά την νίκη του θανάτου, από την άρνηση της δυνατότητος που έχει ο λαός να βρεθεί μαζί με τον Χριστό και να συμφάγει μαζί Του, ευχαριστώντας Τον για όλη την αγάπη που επέδειξε σε όλον τον άνθρωπον, ταπεινό, πλούσιο υγειή και άρρωστο. Είναι μία αντίθετη δεισιδαιμονία να διεισδύει η επιστήμη στα χωράφια της πίστεως που δεν της ανήκουν. Αν κάποιος καθίσει σε απόσταση 1,82 μέτρων από τον άλλον δεν κινδυνεύει να μολυνθεί γιατί τίθεται εκτός πεδίου βολής από τις μολυσμένες σταγόνες της βροχής που βγαίνουν από το φτέρνισμα ή από τον βήχα. Τότε γιατί δεν απαγορεύει και στον μάγειρα που δουλεύει σε διάφορα ιστιντούτα να γυρίσει με την κουτάλα την σούπα αλλά φταίει μόνο ο ιερεύς που σηκώνει το Ιερό Ποτήριον; Αν επιτρέπει η κυβέρνηση στον υπάλληλο του σουπερμάρκερ να κόβει το τυρί γιατί της φταίει ο ιερεύς που με την λαβίδα κοινωνεί τον κόσμο; Εδώ παρατηρείται μία υπερπήδησις σε χωράφια που δεν της ανήκουν, μία απαγόρευση ενός μυστηρίου. Οι επίσκοποί μας ανίκανοι να εκφράσουν έναν λόγο που έχει κάποιο νόημα και παρατηρεί κανείς την αμηχανία των που κρύβει μία υπέρμετρη φροντίδα δια να αποφύγουν κατηγορίες, ίσως και διωγμούς αν τύχει και πεθάνει κάποιος. Αλλά στην πραγματικότητα πότε ο χριστιανισμός έκλεισε από υπέρμετρη φροντίδα; Είναι πάντα ανοιχτός ακόμη και τις Κυριακές… Πότε ο Χριστός αρνήθηκε να χαϊδέψει τον άνθρωπο που υποφέρει από λέπρα; Και βέβαια το άγγιγμα του Χριστού δεν αποσκοπεί μόνο και απλά σε μία θαυματουργική θεραπεία εκ της νόσου αλλά αποβλέπει πιο πολύ στην διάσωση της ψυχής του ασθενούς από την αμαρτία και την απώλεια. Ο Χριστός ψάχνει τον πόνο που γεννά η απομάκρυνση από Αυτόν τον βρίσκει και τον καταστρέφει έτσι όπως η επιστήμη προσπαθεί να καταστρέψει τον ιό αλλά δεν μπορεί. Ιδού το νόημα της φράσης. Είμουνα άρρωστος και δεν με επιστεφθήκατε. Κάποτε όπου κινδύνευε ο άνθρωπος, εκεί στο σύνορο μεταξύ ζωής και θανάτου, έβλεπε κανείς την εκκλησία μόνη αψηφώντας τον κίνδυνο να τρέχει για να μεταφέρει τον Χριστόν την μόνη ελπίδα σωτηρίας. Εκκλησία και ελπίδα σωτηρίας ήταν αρρήτως συνδεδεμένα στον δρόμο της ζωής και του θανάτου. Γιατί για την εκκλησία θάνατος δεν ήταν η απώλεια της επιγείας ζωής αλλά ο χωρισμός από τον Χριστό που κατέχει την αιώνιον ζωή.   Πάντοτε ήταν έτσι. Αλλά σήμερα η ζωή επι γής αξίζει πιο πολύ από τον Χριστό. Γι᾽αυτό εκεί που κινδυνεύει να χαθεί η ζωή παρατηρεί κανείς πυροσβέστες, γιατρούς, νοσοκόμους, αλλά όχι την εκκλησία που κρύβεται πίσω από μία θεωρητική και μόνιμη αγαπολογία. Σήμερα οι επισκοπές κλείνουν κατεβάζουν τα ρολά, σήμερα τουφεκίζεται η ελπίδα σωτηρίας για τον άνθρωπο που είναι ο Χριστός, σήμερα ο κατατρεγμένος είναι ακόμη πιο μόνος, ο άρρωστος πεθαίνει χωρίς παρρηγοριά, χωρίς ανθρωπιά, σήμερα η εκκλησία αποδεικνύεται ανίκανη να σώσει τον άνθρωπο από τους ρυθμούς και τα πάθη που η οικονομία υπαγορεύει στην πολιτική και η πολιτική σε όλους.

Θα πρέπει η εκκλησία να βγεί προς τον άρρωστο και πονεμένο άνθρωπο όσο και αν φαίνεται επικίνδυνο αυτό. Να ματώσει τις φωνητικές της χορδές θυμίζοντας ότι ο Χριστός είναι πάντα παρών μαζί με όλους αυτούς που τον πιστεύουν. Είμεθα εδώ αδελφοί, σκεπτόμεθα τον συνάθρωπο, προσευχόμεθα όλοι μαζί γι᾽αυτον, προσφέρουμε τις ευχαριστίες στον Κύριον για την σωτηρία που έφερε στο γένος των ανθρώπων. Τίποτε δεν μπορεί να κόψει το νήμα με τον Χριστό. Ασπαζόμεθα την χείρα Του και λαμβάνουμε εκ της δεξιάς Αυτού την ευχαριστία, αυτήν την χείρα που θεράπευσε τον λεπρό και την ήπλωσε στον σταυρό εκεί στο μέσον της γής που είναι ο Γολγοθάς όπου ο Κύριος ηργάσατο δικαιοσύνη. Ας είμεθα κι᾽εμείς μαζί Του χωρίς φόβο, ας είμεθα, ας είμεθα, ενώ μπροστά και πίσω μας οι δρόμοι αδειάζουν και τα πάντα πεθαίνουν. Η πίστη στον Χριστό, είναι σταυρός, μας οδηγεί στον σταυρό. Είναι θα έλεγα ένα αιώνιο εμβόλιο και νίκη στον υπάρχοντα πονο, νίκη στον θάνατο. Ας μη φοβηθεί κανείς την δίωξη, γιατί υπάρχουν τα λόγια του Θεού που δίνουν κουράγιο

Μακάριοι οι δεδιωγμένοι ένεκεν δικαιοσύνης ότι αυτών εστί η βασιλεία των ουρανών

Καλή Ανάσταση σε όλους