Όπως πάντα, κάθε χρόνο,  στις 31 Δεκεμβρίου φεύγει ο παλαιός ο χρόνος και εισέρχεται ο νέος. Το τραγικό για την ανθρωπότητα 2020, τελειώνει και ο άνθρωπος πιστεύει ότι το 2021 θα είναι καλύτερο έτος, ικανό να  επιφέρει μία λύση σε όλα τα προβλήματα. Πόσοι στα αλήθεια περιμένουν να ξαναγυρίσει ο κόσμος όπως ήταν πριν την εμφάνιση του νέου ιού που προκάλεσε εγκλεισμό, πείνα, εγκατάλειψη,απομόνωση, απελπισία, και θάνατο! Αλλά θα ξαναγυρίσει το ρολόι μία ώρα πριν, ή, η λύση που θα προταθεί για το 2021 θα είναι μία είσοδος σ᾽ένα ακατανόητο αύριο, χωρίς την παραμικρή συγκατάθεση του πολίτου ο οποίος αντιμετωπίζεται ως ένα είδος φυτού ανίκανο να αποφασίσει για το μέλλον;

 Μέχρι σήμερα ήταν ένα συνηθισμένο γεγονός (αλλά όχι εμφανές σε όλους) η πίστη μόνο στις γνωστικές ικανότητες του ανθρώπου,  μετά βέβαια την μεγάλη εξέλιξη της επιστήμης και τη μετάθεση στο περιθώριο κάθε θρησκευτικής πίστης. Στο κέντρο του μεταμοντέρνου ανθρώπου τοποθετήθηκε ο άνθρωπος, όχι βέβαια όπως ο Θεός τον κατασκεύασε, αλλά, έτσι όπως τον φαντάζεται η νέα εποχή. Ο νέος Homo Sapiens στηρίζεται στην επιστημονική γνώση από την στιγμή που  πιστεύει ότι μόνο η επιστήμη είναι ικανή να κάνει τον άνθρωπο  να επιζήσει μακριά από την δημιουργική του αρχή,  διατηρώντας ένα μονομερή τρόπο σκέψης ο οποίος θα καθορίσει το μέλλον  πάντων, χωρίς διάλογο και αντίλογο.

Η μόνη ελεύθερη γωνιά που έμεινε στον άνθρωπο, κρυμμένη μέσα σ᾽ένα σπήλαιο,  αλλά ικανή να τον βοηθήσει να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό του και τον προρισμό του – με άλλα βέβαια κριτήρια όχι μόνο βιολογικά-επιστημονικά-, είναι η ορθοδοξία όπως αυτή εκφράσθηκε από τους μεγάλους Πατέρες και διδασκάλους οι οποίοι εγκαταλείποντας τα πάντα στον μάταιον τούτον κόσμον έστρεφαν τα μάτια τους μόνο στον Θεό και από εκεί περίμεναν την πάσα βοήθεια. Κατά συνέπει σύμφωνα με αυτούς μόνο ο Θεός ήταν σε θέση να οδηγήσει τους πιστούς εις άπασαν την αλήθεια που ήταν, είναι και θα είναι ο Θεάνθρωπος, ό Υιός και Λόγος του Θεού το δεύτερο πρόσωπο της Παναγίας Τριάδος το οποίο δια της ενσαρκώσεως  ενώνει υποστατικά δύο φύσεις: θεότητα με την ανθρωπότητα. Δίχως την γνώση του   δόγματος της υποστατικής ενώσεως όπως αυτό διατυπώθηκε κυρίως από την Τετάρτη οικουμενική σύνοδο, κανείς δεν είναι σε θέση να καταλάβει τον εαυτό του και τον προορισμό του. Γι᾽αυτό και οι Πατέρες τρανώς διεκήρυταν: «Ἑπόμενοι τοίνυν τοῖς ἁγίοις πατράσιν ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν ὁμολογεῖν υἱὸν τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν συμφώνως ἅπαντες ἐκδιδάσκομεν, τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν θεότητι καὶ τέλειον τὸν αὐτὸν ἐν ἀνθρωπότητι, θεὸν ἀληθῶς καὶ ἄνθρωπον ἀληθῶς τὸν αὐτὸν ἐκ ψυχῆς λογικῆς καὶ σώματος, ὁμοούσιον τῷ πατρὶ κατὰ τὴν θεότητα, καὶ ὁμοούσιον τὸν αὐτὸν ἡμῖν κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, κατὰ πάντα ὅμοιον ἡμῖν χωρὶς ἁμαρτίας· πρὸ αἰώνων μὲν ἐκ τοῦ πατρὸς γεννηθέντα κατὰ τὴν θεότητα, ἐπ᾿ ἐσχάτων δὲ τῶν ἡμερῶν τὸν αὐτὸν δι᾿ ἡμᾶς καὶ διὰ τὴν ἡμετέραν σωτηρίαν ἐκ Μαρίας τῆς παρθένου τῆς θεοτόκου κατὰ τὴν ἀνθρωπότητα, ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν Χριστόν, υἱόν, Κύριον, μονογενῆ, ἐν δύο φύσεσιν ἀσυγχύτως, ἀτρέπτως, ἀδιαιρέτως, ἀχωρίστως γνωριζόμενον, οὐδαμοῦ τῆς τῶν φύσεων διαφορᾶς ἀνῃρημένης διὰ τὴν ἕνωσιν, σῳζομένης δὲ μᾶλλον τῆς ἰδιότητος ἑκατέρας φύσεως καὶ εἰς ἓν πρόσωπον καὶ μίαν ὑπόστασιν συντρεχούσης, οὐκ εἰς δύο πρόσωπα μεριζόμενον ἢ διαιρούμενον, ἀλλ᾿ ἕνα καὶ τὸν αὐτὸν υἱὸν καὶ μονογενῆ, Θεὸν Λόγον, Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καθά περ ἄνωθεν οἱ προφῆται περὶ αὐτοῦ καὶ αὐτὸς ἡμᾶς ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς ἐξεπαίδευσε καὶ τὸ τῶν πατέρων ἡμῖν παραδέδωκε σύμβολον».

Αλλά δυστυχώς στην σημερινή μεταμοντέρνα εποχή η “θεολογία» έχει ξεπεράσει την υποστατική ένωση η οποία πια ανήκει σ᾽ένα μακρινό παρελθόν και την έχει αντικαταστήσει  μ᾽ένα τρόπο σκέψης ο οποίος εκφραζόμενος ακαδημαϊκά – δια των θεολογικών σχολών και το πλήθος των επισκόπων που σπουδάζουν σε αυτές – προσπαθεί να μιμηθεί αυτό που δεν μπορεί ποτέ να είναι και να γίνει, δηλαδή μία αμφίβολη επιστημονική γνώση. Ο ακαδημαϊκός θεολόγος, επειδή αισθάνεται  πολύ μειονεκτικά εν συγκρίσει με  τον επιστήμονα ερευνητή,  φαντάσθηκε τον εαυτό του όμοιο με αυτόν και υιοθέτησε μία νέα κοσμοθεωρία η οποία βέβαια απέχει πολύ από την ορθόδοξον αλήθεια και θεολογία.  Και όλο αυτό γιατί η αλήθεια για την ακαδημαϊκή θεολογία δεν είναι ο ο Λόγος που ενώνει υποστατικά τις δύο φύσεις, αλλά ο προσωπικός τρόπος υπάρξεως – είτε άκτιστος, είτε κτιστός- ο οποίος είναι σε θέση να ξεπεράσει την αναγκαιότητα της φύσεως που αντιπροσωπεύει τον ατομικό τρόπο υπάρξεως και να βρεθεί σε ένα αδιάκοπο δίκτυο σχέσεων, απροσδιόριστο, αόριστο και αδύνατον να εκφρασθεί. Φτάνει μάλιστα η ακαδημαϊκή διατύπωση στο έσχατο σημείο να δικαιώνει τον αιρετικό Νεστόριο υπερτονίζοντας δύο πρόσωπα στον Ιησού Χριστό εκφραζόμενα υπό ενός φαινομενικού προσώπου της ενώσεως μιλώντας πια για προσωπική ένωση και βρίσκοντας διαφορά μεταξύ υποστάσεως και προσώπου. Αφού κανείς δεν μπορεί να εκφράσει την αλήθεια τότε γιατί ο χριστιανισμός να είναι διαιρεμένος σε ορθοδοξία και αίρεση; Τι εξυπηρετεί αυτό; Στην σημερινή εποχή απολύτως τίποτε. Ο κάθε «θεολόγος» της οποιασδήποτε χριστιανικής παραδόσεως, και  θρησκείας θα έλεγα, προσπαθεί να προσεγγίσει τον Θεό, αλλά δεν θα μπορέσει ποτέ να ενωθεί μαζί του απλώς μιμείται τον προσωπικό άκτιστο τρόπο υπάρξεως, όπως και ο επιστήμων δια του πειράματος σκοπόν έχει την προσέγγιση της αλήθειας με όσο το δυνατόν ακριβέστερες μεθόδους. Υπάρχουν λοιπόν διαφορετικές οπτικές γωνίες που ο καθένας θα πρέπει να μάθει να σέβεται και να μην αφήνει τον εαυτό του να είναι απόλυτος, από την στιγμή που τα πάντα είναι απροσδριόριστα και αόριστα και ο καθένας είναι ελεύθερος να εκφράζεται όπως επιθυμεί. Όπως στην επιστήμη ο φυσικός δεν επεμβαίνει στα θέματα της ιατρικής και τα αφήνει εις τους σπουδάσαντες την επιστήμη το ίδιο από δώ και πέρα θα πρέπει να γίνεται και στην θεολογία: οι  «ορθόδοξοι θεολόγοι» δεν θα πρέπει να αμβισβητούν την διαφορετική προσέγγιση της αλήθειας η οποία γίνεται διά στόματος «θεολόγων» που δεν είναι ορθόδοξοι και ακόμη χειρότερα δεν πιστεύουν στον Χριστό. Όπως ακόμη οι επιστήμονες όταν προκύψει κάποιο πρόβλημα συνέρχονται και αποφασίζουν μαζί με την πολιτική και οικονομία το ίδιο θα πρέπει να γίνεται και με την θεολογία γιατί έτσι τώρα πια προσεγγίζεται η αλήθεια. Σαν κοινωνία και σχέση του εγώ, με το εσύ και το εμείς δημιουργώντας μία κοινωνία η οποία έχει ανάγκη εκ της οικονομίας και  πολιτικής δια να μπορεί να σταθεί στα πόδια της, μιας κοινωνίας που το μόνο που έχει να της προσφέρει η θρησκεία  είναι αγαπολογία και αλληλεγγύη δια να μπορέσει να διατηρηθεί το σύστημα χωρίς σημαντικές αλλαγές. Επίσκοποι, ποιμένες μισθωτοί που χωρίς  οικονομική βοήθεια δεν μπορούν να πραγματοποιήσουν την αλήθεια, όπως οι ίδιοι την φαντάζονται,  ως γεγονός  σχέσης  εικονίζοντας- όπως πολύ εσφαλμένα διατυμπανίζουν  – την Παναγία Τριάδα, καταβιβάζοντας Αυτήν εις το επίπεδο της κτιστής δημιουργίας σε τέτοιο βαθμό  που μόνο τότε αποκτά  επίγνωση της θεότητάς της! Η μεταμοντέρνα μεταπατερική και θα προσέθετα υβριστική θεολογία ικανοποιεί τις επιθυμίες και ορέξεις ανθρώπων που προσπαθούν να αναδειχθούν ως επιφανή πρόσωπα του κόσμου τούτου μη διαθέτοντας όμως τα απαραίτητα προσόντα για οποιαδήποτε δουλειά. Αν οι μεταμοντέρνοι θεολόγοι έκαναν μία διαφερετική εργασία από το να γράφουν τις αφηρημένες και άλογες απόψεις τους για τον Θεό, για την ζωή, για τον θάνατο, τότε θα  είχαν ήδη απολυθή εντός λίγων ωρών. Φανταστείτε για παράδειγμα γιατρούς να ισχυρίζονται άνευ αποδείξεως ότι η το μοναδικό φάρμακο για κάθε ασθένεια είναι το νερό όταν το παίρνεις από το χέρι του αρχιάτρου του οποίου η δράση εξαρτάται από τα λεφτά που κανείς έχει δώσει στον αρχίατρο και στο “μαγαζί» του. Μόνο δι᾽αυτού του τρόπου και των τοιούτων ανθρώπων, ακαδημαϊκών θεολόγων επισκόπων και ηγουμένων, η μεταμοντέρνα εποχή εισέρχεται εις τα της πίστεως και προσφέρει τον δικό της τρόπο κατανόησης των πάντων.

Εκεί λοιπόν  που τα πάντα όδευαν προς την κατεύθυνση που άνοιξε η νέα εποχή, εισήλθε στην ζωή μας, μη γνωρίζοντας τον τρόπο,  ένας μικροσκοπικός ιός, ικανός να οδηγήσει προς το χειρότερο- δυστυχώς υπήρχε ακόμη πολύ χειρότερο-  αποδεικνύοντας το μορφωτικό και υπαρξιακό κενό που έχει δημιουργήσει ο μεταμοντέρνος άνθρωπος. Ένα κενό που δεν αφήνει κανένα περιθώριο εξόδου προπαντός  της ποιμένουσας  Εκκλησίας που απετραβήχθη και άφησε την πολιτική και την οικονομία να αποφασίσει για το μέλλον της! Μισθωτοί ποιμένες από το ελλαδικό κρατίδιο της Ευρώπης, οι οποίοι όταν δεν φοβούνται να εμφανιστούν στα ΜΜΕ ζητούν μόνο  από τον λαό  να ακολουθεί πιστά τις οδηγίες της κυβέρνησης που είναι η ανωτέρα συνείδηση των πάντων ακόμη και της Εκκλησίας. Με άλλα λόγια, κατά την διοικούσα εκκλησία, μόνο τότε ο χριαστιανός επιδεικνύει  υπακοή και ταπείνωση στον Θεό αν ακολουθήσει τον Καίσαρα της εποχής, Καίσαρα  πολιτικό, οικονομικό, επιστημονονικό και πνευματικό. Ο  Πρώτος, άνευ ίσων της μεταπατερικής ορθοδόξου παραδόσεως αντικαθιστά τον Θεάνθρωπο και υπακούει τυφλά στον Καίσαρα της ευρωπαϊκής και παγκόσμιας ολοκλήρωσης στο όνομα του οποίου θυσιάζεται ο Χριστός αλλά και ο άνθρωπος ως αξία. Αν οι πρώτοι χριστιανοί αρνήθηκαν να θυσιάσουν στον Καίσαρα επειδή δεν φοβόντουσαν τον θάνατο και ούτε βέβαια επιθυμούσαν να σώσουν τη φθαρτή ύπαρξη τους   και την κοινωνική τους καταξίωση , η σημερινή διοικούσα εκκλησία παρέδωσε τα πάντα σε αυτόν για να έχει τους απαραίτητους πόρους και την πρωτοκαθεδρία στα υψηλά τραπέζια που μόνο  ανώτεροι πολιτικοί, επιχειρηματίες, και γενικά τα κοσμοείδωλα τολμούν να φανταστούν ότι είναι σε θέση να καθίσουν. Στην τράπεζα του Θεού όμως ο οποίος καλεί τους πάντες, άνευ πρωτοκαθεδριών, η ποιμένουσα εκκλησία συμβουλεύει να μη καθίσει κανείς και όποιος τολμήσει να το κάνει γίνεται απάνθρωπος, δεν αγαπάει τον συνάθρωπο γιατί η Τράπεζα της του Θεού Βασιλείας γέμει μικροβίων και κορωνοϊών αποδεδειγμένων εκ της ιατρικής έρευνας!  Εκπλήττουν πολλές φορές τοποθετήσεις ανθρώπων στα ΜΜΕ  που πιστεύουν μόνο στις προσεγγίσεις  της σημερινής  γνώσεως. Αν και τίποτε σ᾽αυτή δεν παραμένει σταθερό, αν και ποτέ δεν έγινε μία επιμέρους μελέτη, εν᾽τούτοις μέσα στην αστάθεια διαδίδεται ότι στην σύναξη των πιστών εντός του ιερού χώρου με τον Κύριον παρόντα, καθώς και  στον ευχαριστιακό άρτο και οίνο, τα οποία ο Κύριος μας δίνει δια της τιμίας δεξιάς Αυτού, υπάρχουν κορωνοϊοί.  Και ακόμη εκπλήττει το γεγονός ότι παρότι  η μοντέρνα ιατρική και γενικά η επιστήμη δεν είναι σε θέσει να παρατείνει αιωνίως την ζωή του ανθρώπου στην γή, ούτε να δώσει ένα επαρκή ορισμό της, εν᾽τούποις παραμένει σταθερή η πίστη ότι μόνο χάρη στην επιστήμη υπάρχει η μοναδική ελπίδα σωτηρίας. Μία πίστη που  καθίσταται μεταφυσικό γεγονός. Τόσο που παίρνει το δικαίωμα να εισέρχεται στα τα της ορθοδοξίας, μεσω του Καίσαρα και του Πρώτου.  

 Πίστη λοιπόν στην γνωστική ικανότητα του πτωτικού ανθρώπου που δια του γνωμικού θελήματος προσπαθεί να πάρει την θέση του Θεανθρώπου. Ο άνθρωπος και οι ανθρωποκεντρικές- επιστημονικοφανείς σπουδές τίθενται εις το κέντρο της όντως ζωής τόσο πολύ που νομίζει κανείς ότι και ο ίδιος ο Θεός αποτραβήχθηκε για ν᾽αφήσει την ελευθερία στον πτωτικό άνθρωπο να συνεχίσει ν᾽αμαρτάνει, γιατί έτσι πια ο μοντέρνος άνθρωπος δια των σπουδών  και αντιλήψεών του αισθάνεται την ελευθερία! Αφού αυτό περίτρανα διακηρύσσει η επιστήμη ποιός είναι αυτός που θα διαφωνήσει και θα βρεθεί σε αντίλογο; Δεν μπορεί να υπάρξει κανένας αντίλογος, αλλά μία μόνο σκέψη η οποία δια της παγκοσμιοποιήσεως καθίσταται μονομερής και αμετάκλητος. Καμμία πιθανότητα ελευθερίας αφού και αυτή στον πτωτικό άνθρωπο μεταφέρεται στο πρόσωπο και ιδιαίτερα στο πρόσωπο του πρώτου  και τα υπόλοιπα πρόσωπα απλώς υπακούουν! Μία ιδιότυπη προσπάθεια που αλλάζει τα πάντα τώρα πια που μας έπιασε στον ύπνο και  έκλεισε μεγάλο μέρος της ανθρωπότητος στο χώρο του και ποιός στ᾽αλήθεια δεν αισθάνεται άνετα εκεί για να κοιμηθεί καλύτερα; Όταν θα ανοιχθούν τα μάτια το μεγαλύτερο μέρος της ανθρωπότητος θα ζει σε μία διαφορετική εικονική πραγματικότητα που κανένας σήμερα εκτός από τους ιδεατές της είναι σε θέση να διαιστανθεί. Μου έρχεται στο μυαλό η λαϊκή παροιμία: Κοιμού αγάπη μου κοιμού και η μοίρα σου δουλεύει. Αυτή δουλεύει μέσω του Καίσαρα του Πρώτου της διοικούσης εκκλησίας για να μετατρέψει τα πάντα τόσο πολύ που τίποτε πια δεν θα είναι γνώριμο όταν θα έρθει, αν ποτέ έρθει, ή ώρα του ξυπνήματος από τον τρομακτικό εφιάλτη ο οποίος συγκρατεί και φυλακίζει τους πάντες.

Βέβαια μέσα σ᾽όλο αυτό το σκηνικό του βαθέως ύπνου, κάπου κρυμμένος, όσο το δυνατόν πιο βαθειά βρίσκεται και ο θάνατος η απώλεια της ζωής του γνωμικού θελήματος καθώς και της της κυτταρικής φθαρτής υπάρξεως η οποία δεν μπορεί να επιδιορθωθεί με κανένα τρόπο. Κρυμμένος πολύ βαθειά αλλά από το βάθος κανονίζει την μεταφυσική αγωνία του ανθρώπου ο οποίος  τρέχει για να βρει μία θεραπεία, αλλά δεν είναι σε θέση να νικήσει τον θάνατο γι᾽αυτό και τον απωθεί  πέρα από τον ορίζοντα. Η ιατρική ισχυρίζεται ψευδώς ότι κάποτε θα βρεί όλες τις απαραίτητες λύσεις, όλα τα φάρμακα, θα επιμηκύνει την κυτταρική ζωή και θα νικήσει δια του εμβολίου  όλους τους ιούς που απειλούν τον άνθρωπο, όσο και επικίνδυνοι και αν φαίνονται. Γιατί ο άνθρωπος είναι πολυμήχανος και τελικά θα επιζήσει. Ο όντως ορθόδοξος όμως γνωρίζει ότι όσο και πολυμήχανος και να φαίνεται ο άνθρωπος ο θάνατος στο τέλος θα υπερισχύσει σε κάθε πτωτικό άνθρωπο και το κάθε γνωμικό θέλημα θα καταστραφεί οριστικά. Μόνο ο Χριστός νικά τον μεγαλύτερο εχθρό της ανθρωπότητος γιατί εξήλθε νικών και ίνα νικήση και δεν πτοείται, ούτε επηρεάζεται από τις συνέπειες των αποτυχιών της διοικούσης εκκλησίας η οποία τείνει να αγνοεί ότι το αιώνιο θεϊκό σχέδιο που προβλέπει την ένωση της ανθρωπότητας μαζί Του, όπως υπέδειξε ο Χριστός εκπληρώνεται αδιάκομα.

Τί έχασε στ᾽αλήθεια ο άνθρωπος από την προσπάθειά του να αντιταχθεί και να πολεμήσει στο πλάϊ του διαβόλου καταστρέφοντας το πατερικό οικοδόμημα και τοποθετώντας αντ᾽αυτού μία γενική αγαπολογία που μπορεί να επιτευχθεί δια της υπακοής, όχι στον Χριστό αλλά στον εκάστοτε πρώτο, ο οποίος ισχυρίζεται ότι μπορούν να γίνουν λειτουργίες κεκλεισμένων των θυρών, μόνο και μόνο για την σωτηρία της φθαρτής υπάρξεως! Ακολουθώντας τοιαύτας υποδείξης της διοικούσης εκκλησίας ο άνθρωπος απώλεσε  την θέωση, την ένωση με τον Θεό. Έγινε δηλαδή πιο πολύ μηχανή και έπαψε να είναι ένας ζωντανός οργανισμός, ένας οργανσμός που έχει μία αρχή, ένας ζωντανός οργανισμός γιατί  δημιουργήθηκε από Εκείνον ο οποίος προαιώνια τον αγάπησε  και όταν ήρθε η κατάλληλη ώρα εκεί σ᾽ένα απομακρυσμένο σπήλαιο της Βηθλεέμ, έγινε  άνθρωπος, ενώθηκε με το πλάσμα Του, για να το τραβήξει  στο κέντρο της δικής ΤΟυ ζωής, για μην αισθάνεται  μόνο και φοβισμένο, για να μην το τρομάζουν πια μικρόβια, αρρώστειες και ιοί. Ωστόσο ακόμη και στην κατάσταση που βρίσκεται ο άνθρωπος σήμερα η ενανθρώπιση του Λόγου και η υποστατική ένωση έδωσε την δυνατότητα στον κάθε άνθρωπο ή να αποδεχτεί με ευγνωμωσύνη την αγάπη του Θεού και να προσπαθήσει να ενωθεί μαζί ΤΟΥ ή να την απορρίψει, απομακρυνόμενος από Εκείνον. Η αποδοχή πάντως, δεν συνεπάγεται αναγκαστικά την προσκόληση στις διακηρύξεις και παρεκκλίσεις της διοικούσης εκκλησίας που ακολουθεί τον οικουμενισμό και το  πνεύμα της εποχής. Όλοι, όπως η ιερόδουλη, μπορούν να ζητήσουν από τον Θεάνθρωπο την βοήθεια να συγχωρεθούν οι αμαρτιές και να ενωθούν με το αναστημένο σώμα ΤΟυ. Όλοι μπορούν να φθάσουν την σιγουριά του Παύλου: «ποιός λοιπόν θα μας χωρίσει από την αγάπη του Χριστού; Ίσως η θλίψη, ή η στεναχώρια, ή ο διωγμός, ή η πείνα, ή η γυμνότητα, ή η μάχαιρα…Αλλά σε όλες αυτές τις δυσκολίες εμείς είμαστε κάτι παραπάνω από νικητές, χάριν σε Εκείνον που μας αγάπησε. Είμαι πράγματι πεπεισμένος ότι, ούτε θάνατος, ούτε ζωή, ούτε άγγελοι, ούτε αρχές, ούτε δυνάμεις, ούτε παρόν, ούτε μέλλον, ούτε ύψος, ούτε βαθος, ούτε κανένα άλλο κτίσμα[1] θα μπορέσει ποτέ να μας χωρίσει από την αγάπη του Θεού δια του Ιησού Χριστού, του Κυρίου μας”[2]

Η σιγουριά του Αποστόλου Παύλου θα μπορέσει ποτέ να γίνει δική μας;

  Εν κατακλείδι αυτή τη σιγουριά δεν μπορεί με κανένα τρόπο να  κατέχει  η επιστήμη, η κοινωνία, οι πολιτικές και εκκλησιαστικές αρχές, όλο αυτό το οικοδόμημα που συνιστά την  νέα εποχή. Η νέα εποχή εμμένει να προφυλάσσει την ζωή σαν καθαρό τεχνικό στόχο και όχι σαν μία ζωή  προσκολημένη στην αρχή που την δημιούργησε. Αυτός είναι ο λόγος που η σημερινή μονομερής σκέψη  απώλεσε την όντως ζωή και προσκολήθηκε σε ένα είδος βιολογικής  υπεραξίας της οποίας  η διατήρηση  είναι το υπέρτατο αγαθό, ακόμη μεγαλύτερο από την ίδια την ελεύθερη ύπαρξη, που κατοχυρώνεται απ᾽όλα τα συντάγματα ελεύθερων δημοκρατιών. Με άλλα λόγια η τρέχουσα εποχή  ομοιάζει με τον νευροχειρούργο που επεμβαίνει στον ασθενή του σώζει την ζωή αλλά τον καθιστά φυτό. Η αρρώστεια ητήθη κρίμα όμως στον ασθενή που θα έπρεπε να μετράει πιο πολύ απ᾽ όλα. Κρίμα στον άνθρωπο, θα πρόσθετα, που θα τολμήσει να γίνει ασθενής, γέρος αδύνατος, μη παραγωγικός. Κρίμα στον άνθρωπο του σήμερα πιο πολύ μηχανή και λιγότερο φυσικός άνθρωπος.

Καλώς ήρθατε στην νέα εποχή.

---

[1] Ούτε κανένας κορωνοϊός θα προσέθετα

[2] Ρωμαιους η´, 35῎39